من یه گلایلم که تو این سرزمین شوم،

راهم به قبر و سنگِ گرانیت می رسه

هر روز به قتل می رسم و شعر من فقط

به انتشاره شعله ی کبریت می رسه

دردم هزار ساله مثِ درده حافظه،

درمونشم همونیه که کشفِ رازیه

نسلی که سرسپرده ی عصر حجر شده،

به ساقیای ارمنیه پیر راضیه!

وقتی که زندگی یه تئاتره مزخرفه،

تنها به جرعه های فراموشی دلخوشم

راسکول نیکف یه پیره زنو شقه کرد و من،

با اون تبر فرشته ی الهامو می کُشم…

هی مست می کنم مثِ یه بطری شراب،

که وقتی پاش بیفته یه کوکتل مولوتوفه

یه مجرمه فراری شدم که تو زندگیش،

درگیر یه گریزه بدونِ توقفه

فرقی نداره جاده ی چالوس و راهِ قم،

من مستی ام که خوش داره رانندگی کنه

یه ماهی که تو آکواریوم زار می زنه،

تا توی اشک های خودش زندگی کنه…

باید تلوتلو بخوری این زمونه رو،

وقتی که مست نیستی به بن بست می رسی

تو مستی آدما دوباره مهربون می شن،

حتا برادرای توی ایست بازرسی

می خندن و به دستِ تو دستبند می زنن،

راهو برای بردن تو باز می کنن

تو دام مورچه ها به سلیمان بدل می شی،

قالیچه ها بدون تو پرواز می کنن

بعدش یه خواب زیر پتوی پر از شپش،

رو نیمکتِ پلاستیکیه یه کلانتری..

اما چه فایده وقتی که فردا با یه لگد،

تو دنیای جهنمیت از خواب می پری

این بار چندمه که به یه جرم مشترک،

هشتاد تا ضربه پشتتو هاشور می زنه؟

برگرد خونه حتا اگه با خبر باشی،

تنها دل خودت واسه تو شور می زنه…

تو یه گلایلی و تو این سرزمین شوم،

راهت به قبر و سنگِ گرانیت می رسه

هر روز به قتل می رسی و شعر تو فقط،

به انتشاره شعله ی کبریت می رسه!