شرمنده اهل امید نیستم
امید شهری بود که نفس نداشت
خفگی رنگ سبز سپاهی بود
که واسه جوونی هوس نذاشت
من قرآن و خوب بلدم
حافظ نیستم اما از حفظم
قرار بود که پشتم باشه
و تحلیل برم توش بکنه حفظم
ولی لذت توی شعره
که تخریب هم روح و هم جسممه
شاهین
دو شاه شکست خورده ی درونم روی اسممه
تو مسیر تبعیدم خانی کردم تا شاه شم
حق با من بود تو این انتخاب سخت
رضا یا میرزاشم نه؟
یا سرمو بزنه شاه یا شاه شمو سر بزنم
من هرچی بودم
بنده ی ملتمس درگاه نشدمو پاشمو در بزنم
بچگی کردم و پاش موندم
بزرگی به بزرگ سالی که نیس
گفتن: به کجا رسیدی؟ موندم
به یه قلب ریش
به چشای خیس
نه هنر سیاست و فلسفه
بازی زشتی که بچه جاش نیست
همسن انقلابی ام
که شبیه هیچکدوم از بچه هاش نیست
مث اون پدر شهید
که یه لنگه کفش میراث بچشه
تو خیالم هنوز جنگه
و نگرانم پسرم کفش پاش نیست
بوی کافور و گلاب
پاهای سرد سردخونه آخر خط
بوی ناجور کباب
پاهای زرد ترکیده ی ممد
قاتل نصف شهر موتور بود
و نصف دیگه روو عرق و مواد
تو دریا می شد غرق شی
یا تو رویای یه زندگی شاد
به کجا رسیدم به پشت سبیلام
به دیسک و سیاتیک و بواسیر
به یه چشم خون به شهر ناامید
به مرگ تنهایی تو تبعید
ترسیدم
باد می بره آدمو
می برّه آدم
میترسیدمت آینده چاه شه نباشیم
یا اینکه بمیریم و
دوباره توی این زندگی شوم پاشیم
بلعیدم آب و
نفس کشیدم تا قایق حراست رد شه
ماهی تو تور من
ماهیگیر تو تور خدا
ای خدا
ای خدا
رد شه